اپل نرم‌افزار جدیدی را برای کمک به کاربران خود به‌منظور محدود کردن زمان صرف‌شده با تلفن‌های همراه این شرکت معرفی کرده است.
برای استفاده از این نرم‌افزار فقط کافی است تنظیمات خود را تغییر دهید تا پس از چند ساعت استفاده از هر نرم‌افزاری، آن نرم‌افزار قفل شده و اجازۀ کار را به شما ندهد.
والدینی که در مورد نوجوانان و موبایل نگران هستند و همچنین جوانانی که به نظر می‌رسد دائماً به دستگاه‌های تلفن همراه خود وابسته هستند، از این قابلیت استقبال کرده‌اند.
حتی افراد درون سیلیکون‌ولی از اپل خواستند که دستگاه‌های خود را «کمتر اعتیادآور» کند. برخی از محققان تا آنجا پیش رفته‌اند که اعلام کرده‌اند گوشی‌های هوشمند از نظر روانی نسل هزاره‌ها را نابود کرده‌اند و به اپیدمی اضطراب و خودکشی نوجوانان در ایالات متحده دامن می‌زند.
مطالعه‌ای نیز به افزایش اضطراب و افسردگی در میان نوجوانان در سال ۲۰۱۱ اشاره می‌کند که در محدودۀ زمانی معرفی گستردۀ تلفن‌های هوشمند است.
اما من (نویسندهٔ کتاب مزایای اضطراب) به این باور رسیده‌ام که خِرَد متعارف در مورد رابطۀ بین نوجوانان مشکل‌دار و فناوری مورد علاقۀ آنها اشتباه می‌کند.
اگرچه برخی تحقیقات نشان می‌دهد که استفاده بیش‌ازحد و اجباری از گوشی‌های هوشمند با اضطراب و افسردگی مرتبط است، اما شواهد مستقیمی وجود ندارد که نشان دهد دستگاه‌ها واقعاً باعث مشکلات سلامت روانی می‌شوند.
به عبارت دیگر، هنوز مطالعه‌ای طولی و آینده‌نگر وجود ندارد که نشان دهد اگر همه‌چیز برابر باشد، نوجوانانی که بیشتر یا به روش‌های خاصی از گوشی‌های هوشمند استفاده می‌کنند، بیشتر از سایر همنوعان خود متعاقباً به بیماری روانی مبتلا می‌شوند.
مطالعات بزرگی که افراد را در طول زمان دنبال نمی‌کنند، می‌توانند به جای رمزگشایی از علت، فقط همبستگی را نشان دهند. خوشبختانه، برخی از مطالعاتی که اخیراً آغاز شده‌اند، آماده هستند تا علت‌ها را بررسی کنند که برای مشاهدۀ نتایج آنها باید سال‌ها منتظر باشیم.
در این میان، ما نمی‌توانیم فقط ابزارها را مقصر بدانیم. این موضوع اهمیت ویژه‌ای دارد زیرا اگر تلفن‌های هوشمند دلیل مستقیم مشکلات روانی نوجوانان نباشند، استفاده از آنها ممکن است راهی حیاتی برای بیان این مبارزات باشد. این مسئله مستلزم مجموعه‌ای متفاوت از راه‌حل‌ها است.
نوجوانان بیش از هر مشکل دیگری و شاید بیش از هر زمان دیگری با اضطراب دست‌وپنجه نرم می‌کنند. احتمال زیادی وجود دارد که این اضطراب است که نوجوانان (و بقیه ما) را به فرار به سمت موبایل به عنوان راهی برای فرار از ترس سوق می‌دهد.
در بسیاری از انواع اضطراب رشته‌ای مشترک وجود دارد؛ مشکل نوجوانان کنار آمدن با احساس عدم اطمینان است و آنها نسبت به دوران نوجوانی ما میزان بیشتری از اضطراب را تجربه می‌کنند.
نوجوانان زندگی اقتصادی نامطمئنی دارند
برخلاف نسل‌های قبلی، آنها می‌توانند آیندۀ اقتصادی بدتری را نسبت به والدین خود پیش‌بینی کنند.
آنها همچنین با حقایق نامشخص و منابع غیرقابل اعتماد اخبار و حقایق بزرگ شده‌اند، اما نمی‌توانند به راحتی از اکوسیستم دیجیتالی که مقصر است فرار کنند.
در نهایت، نوجوانان استقلال نامطمئنی دارند. بسیاری از آنها تحت تاثیر والدینی بزرگ شده‌اند که بیش از حد درگیر هستند و سعی می‌کنند هر مشکلی را برای فرزندان خود حل کنند.
این امر استقلال را در زمانی که نوجوانان باید در جستجوی خودمختاری باشند خفه می‌کند، رشد اتکا به خود و سخاوت را محدود می‌کند و حتی ممکن است مستقیماً باعث ایجاد اضطراب و افسردگی شود.
وقتی مضطرب هستیم، به سمت تجربیاتی جذب می‌شویم که لحظۀ اضطراب‌آور کنونی را کند می‌کند.
راه فرار نوجوانان کار با تلفن هوشمند و بازی کردن با آن است؛ راهی برای فرار از اضطرابی که تجربه می‌کنند.
ما می دانیم که نوجوانان برای جلوگیری از احساس استرس، افسردگی و اضطراب به سراغ اینترنت می‌روند و همچنین می‌دانیم که این استراتژی بیشتر از پیامدهای مثبت، عواقب عاطفی منفی دارد.
گوشی‌های هوشمند با منطق و ویژگی‌های اعتیادآور خود، ما را برای کسب اطلاعات بیشتر به سمت خود می کشانند: حواس‌پرتی، پیامی از طرف یک دوست، اخبار، سرگرمی.
در عین حال، اگر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند بازتابی از اضطراب نوجوانان باشد، کاهش زمان صرف شده کار با تلفن همراه ممکن است تاثیرگذار نباشد. حل مشکلات گسترده‌تری که نوجوانان را به سوی تلفن‌های هوشمند می‌کشاند اهمیت دارد.
اینکه دستگاه‌ها را سرزنش کنیم تنها نوعی سلب مسئولیت است و راهی برای اجتناب از کار بسیار دشوارتر بهبود زندگی جوانان است تا آنها نیازی به فرار نداشته باشند.
بله، ما باید منابعی را برای کمتر کردن اعتیاد به تلفن‌های هوشمند اختصاص دهیم، اما باید منابع بیشتری را برای رسیدگی به بحران سلامت عمومی اختصاص دهیم که باعث رنج و عذاب نوجوانان می‌شود و آنها را به جستجوی تسکین خود از طریق دستگاه‌های فرار سوق می‌دهد.
فناوری دیجیتال برای جلب توجه ما طراحی شده است، بنابراین ما را خسته می‌کند، حواسمان را پرت می‌کند و از توانایی ما برای پرورش روابط رضایت‌بخش می‌کاهد.
با در نظر گرفتن این موضوع، نوجوانان باید وابستگی خود را به گوشی‌های هوشمند کاهش دهند و ما باید به این فراخوان توجه کنیم تا گوشی‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی کمتر اعتیادآور باشند و در عین حال بفهمیم که چگونه بر ما و فرزندانمان تأثیر می‌گذارند.
نوشته شده توسط: تریسی دنیس-تیواری | نویسندهٔ کتاب مزایای اضطراب
