«با افزایش میزان فرسودگی شغلی در متخصصان حرفه‌های درمانی، دکتر رِدا کتابی بهجا و بهموقع در اختیارمان قرار میدهد. توصیههای مشروح او برای اجتناب از فرسودگی واضح و عملی هستند. من بهویژه پافشاری او مبنی بر لزوم اولویت قائل شدن برای خودمراقبتی را دوست دارم، زیرا کارکنان درمانی اغلب تصور میکنند که باید دیگران را بر خودشان ارجح بدانند. این کتاب همچنین به خوانندگان کمک میکند که آسیب‌های روانی خود، خانواده و محل کار مسمومشان را حل و فصل کنند.»
دکتر دیوید م. آلن
همۀ ما از جهتی مراقبت‌کننده هستیم: والدین هنگامی که فرزندانشان در حال رشد هستند، فرزندان وقتی والدینشان سالمند میشوند، اعضای خانوادۀ کسانی که معلولیت جسمی و ذهنی دارند، معلمان، رهبران جامعه، رهبران مذهبی، مأموران مجری قانون، پاسخ‌دهندگان تماسهای اورژانسی و بسیاری از قهرمانان ناپیدای دیگر در خط مقدم که مثل چسب خانواده‌ها و جامعه‌شان را در کنار هم نگه می‌دارند. ما نقش‌های متعددی میپذیریم و در موقعیتها و سِمَت‌های مختلفی خدمت میکنیم. استرسِ ما در یک نقش ممکن است استرس نقش‌های دیگرمان را تشدید کند یا توسط آنها تشدید شود. لازم است از همۀ مراقبت‌کنندگان تجلیل و تقدیر شود. اگرچه تمرکز این کتاب روی مراقبت‌کنندگان سیستم خدمات درمانی است، نکات، ابزارها و مهارت‌هایی که در اینجا مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرند احتمالاً برای همۀ مراقبت‌کنندگان، صرف‌نظر از پیشینۀ حرفه‌ای‌شان، مفید خواهد بود.
هنگام کار کردن با بازماندگان آسیب‌های روانی، این نکته مهم است که رفتار مشکلساز را فقط به عنوان یک پیام ببینیم. من بیمارانم را براساس علائمشان قضاوت نمیکنم، بلکه رفتارشان را فقط یک پیام و فریادی برای درخواست کمک می‌بینم که منشأ آن احتمالاً بسیار عمیقتر است. من به کل تصویر نگاه میکنم؛ به پسزمینه، نیاز برآورده نشده، داستان ناگفته، صدای خاموش‌شده، انسان پشت برچسبها و کودکی که در حسرت دیده شدن، درآغوش گرفته شدن و آرام شدن است.
داستانِ آسیبِ ازیادرفته اثر خودش را روی دیاناِی ما و همچنین بر روش بازخوانی و بازنویسی آن باقی میگذارد و خطر تأثیرگذاری دائمی آسیب را در نسلهای بعد افزایش میدهد. به همین دلیل است که تلاش برای جلوگیری، تحت نظر گرفتن و درمان آسیبها اهمیت دارد. ما این کار را برای خودمان انجام میدهیم، اما این را به عزیزانمان نیز مدیون هستیم.
نقد و بررسی
هیچ دیدگاهی هنوز نیست.